Lisa wil hoop hebben op een beter leven.

Lisa is uitgestapt tijdens de coronapandemie. Vijf jaar geleden startte ze bij een escortbureau om haar studie te kunnen betalen. Een moeilijke tijd met bedreigingen en mishandelingen breekt aan: “Er was niemand die tegen mij zei: ‘let je goed op jezelf?’.”

In totaal heeft Lisa bij vier verschillende bureaus gewerkt: “Je moest je per nacht of avond aanmelden. Je kon de hele nacht gebeld worden als een klant had geboekt. Als je eerder wilde stoppen, was het drama. Je moest dan écht doorgaan, terwijl ik dat niet wilde. Als ik aangaf dat een klant heel ruw was of geen respect had voor vrouwen, werd je daar alsnog naar toe gestuurd. Voor dat escortbureau was je echt een product.”

Via dit werk leert Lisa haar vriend kennen: “Hij wist wat ik deed en reed me op een gegeven moment ook naar mijn klanten toe. Hij vond het niet uitmaken dat ik dit werk deed zolang ik er een goede reden voor had. Hij praatte het goed. Achteraf had ik graag gewild dat hij voor mij was opgekomen en had gezegd dat ik moest stoppen. Ik verlangde naar mijn veilige thuis met mijn vader en moeder!”

Grote gevolgen
Vrouwen in de seksindustrie hebben dagelijks te maken met misbruik en geweld. Lisa: “Ik kende een meisje en zij was ergens op een boeking. Klanten hadden haar gedrogeerd en verkracht. Dit meisje heeft dat doorgegeven aan het bureau. Ze zeiden dat er geen andere dame naar toe gestuurd werd als die mannen weer een boeking zouden doen, maar deden het toch. Meisjes worden in elkaar geslagen. Echt heftig wat er allemaal gebeurt. Het was echt onveilig.”

Werken in de seksindustrie is emotioneel en lichamelijk zwaar. Helaas heeft Lisa dit aan den lijve ondervonden: “Ik had een klant waar ik al vaker was geweest. Hij maakte altijd ruzie omdat hij zonder condoom wilde. Ik wilde dat absoluut niet. Op een gegeven moment had ik aan het bureau doorgegeven dat ik niet meer naar hem wilde. Ze gingen daar in eerste instantie mee akkoord, maar op een avond werd ik toch gebeld: ‘Kun je alsjeblieft werken want we hebben geen meisjes.’”

Door een chauffeur wordt Lisa naar de klant gebracht: “Direct toen ik binnenkwam vroeg hij: ‘Zonder condoom?’ Nee, dat wilde ik niet, dus hij maakte direct ruzie. Ik heb het bureau gebeld en ze zeiden dat ik weg mocht gaan, maar dat hij wel voorrijkosten moest betalen. Toen ik dat vertelde, ging hij helemaal door het lint en pakte hij een mes. Ik begon heel hard te huilen, hij werd heel boos. Hij was onder invloed van drugs. Ik huilde en smeekte om mijn leven terwijl hij het mes op mijn keel zette. Toen belde het bureau mij terug om te vragen of alles goed was. Het enige wat ik kon doen was de telefoon opnemen zonder dat die man het zag. Het bureau hoorde dat het mis ging en ze hebben toen de politie gebeld.”

Waarde
“Toen begon de klant te huilen en ik mocht weg. Ik moest alleen buiten wachten op de politie. Mijn chauffeur was al weggereden. De politie controleerde de woning van de man en namen hem mee. Een paar weken later kreeg hij van de rechter de uitspraak dat hij 200 euro schadevergoeding moest  betalen en 70 uur taakstraf opgelegd kreeg.”

Lisa begrijpt er niks van: “Hij heeft letterlijk mijn leven bedreigd met een mes op 3 cm van mijn gezicht. Nu zeg je dat mijn leven eigenlijk 200 euro waard is. Mensen kijken neer op vrouwen zoals ik. Vooral de klanten. Ze hebben het idee: ik betaal voor je, dus je bent van mij en je moet doen wat ik wil.”

Toekomst
Op een dag ontvangt Lisa een smsje op haar mobiel van De Haven: “Ik wilde al heel lang hulp vragen maar ik durfde niet. Ik wist niet of ik een normale baan kon zoeken. Mijn maatschappelijk werker vroeg of ik wilde stoppen, dat vond ik erg spannend. Ik had hoge schulden. Ze vertelde dat de wereld niet perfect zou zijn als ik zou uitstappen, maar dat ik wel hoop kan krijgen op een ander en beter leven. Die hoop wil ik hebben!”

*Dit verhaal is gebaseerd op feiten. Vanwege privacyredenen is Lisa niet de echte naam van deze vrouw.