Ik zit met een collega in de auto. We hebben ergens een presentatie gegeven over ons werk en zijn weer onderweg naar huis. Het is een mooie ochtend geweest. We zijn warm ontvangen, veel mensen gesproken, verhalen gehoord en gedeeld. En toch knaagt er ook iets… Ik vraag haar: “Heb jij dat ook, dat je het zo lastig vindt als mensen je zo ophemelen?” Ze herkent het gevoel. Soms zeggen we bijvoorbeeld tijdens een verjaardag expres niet wat we voor werk doen. Dan zeg ik: “Ik ben maatschappelijk werker in Den Haag”. Vervolgens probeer ik op een ander onderwerp over te stappen. Mensen vinden het vaak zó bijzonder, zo goed van je. Soms word je zelfs een held genoemd.
Maakt ons dat tot helden? Het geeft een ongemakkelijk gevoel.
Mijn collega’s en ik voelen ons absoluut geen held. We doen ‘gewoon’ ons werk. Werk waar we voor opgeleid zijn. Werk waar we voor betaald worden. Werk waar we blij van worden en hart voor hebben. Maakt ons dat tot helden? Voor ons gevoel niet. Het geeft zelfs een ongemakkelijk gevoel.
Ik ben zo blij met onze trouwe vrijwilligers! Voor mij zijn zij meer de helden.
Helden… dat zijn in mijn ogen eerder onze vrijwilligers. Mensen met zoveel hart voor onze doelgroep dat ze ruimte maken in hun drukke agenda’s. Ze zetten zich regelmatig, vaak al jarenlang, in voor De Haven. Om vrouwen te bezoeken, taalles te geven, te vertalen, te koken, boodschappen te doen. Ik ben zo blij met onze trouwe vrijwilligers! Voor mij zijn zij meer de helden, al betwijfel ik of zij het fijn vinden zo gezien te worden.
Ze strijden door voor een betere toekomst. En dan vaak niet eens in de eerste plaats voor zichzelf.
En dan de vrouwen, mannen en transpersonen waar wij mee werken. Ik vraag me af hoe ze het doen. Overeind blijven in soms uitzichtloze situaties. Gedwongen door omstandigheden om werk te doen wat ze verafschuwen, waardoor ze zich minderwaardig en ongezien voelen. ‘Wat zou ik doen?’ vraag ik me wel eens af. Ergens in een hoekje gaan liggen en opgeven… Maar deze mensen niet! Ze strijden door voor een betere toekomst. En dan vaak niet eens in de eerste plaats voor zichzelf, maar voor de mensen van wie zij houden en voor wie zij (financieel) verantwoordelijk zijn. Ze cijferen zichzelf weg. Dat komt meer in de buurt van heldendom.
Hoe mooi is het als we naast elkaar kunnen staan, en delen van wat we hebben ontvangen.
Waar ons ongemak denk ik in zit, is dat het afstand schept wanneer iemand je tot held benoemt. Je komt op een voetstuk te staan. Het voelt alsof je beter zou zijn, nobeler. Maar dat is niet zo. We zijn allemaal mens. Allemaal gemaakt, gekend en geliefd door die Ene. Onze omstandigheden kunnen verschillen, simpel door de plek waar je wieg stond bij je geboorte. Hoe mooi is het als we naast elkaar kunnen staan, en delen van wat we hebben ontvangen. Of dat nu gaat om geld, wijsheid of praktische hulp. Dan zijn helden overbodig.
Magda, maatschappelijk werker