“I’m so exciteful!”

Een tussenperiode. Ondertussen. In de wachtstand zijn. Onze Nederlandse taal kent veel manieren om de tijd tussen twee gebeurtenissen aan te geven. De woorden drukken ongeduld uit. Niet precies weten wat er straks komt en er op de één of andere manier tóch sterk naar verlangen. Ik denk dat heel de wereld inmiddels wel weet wat ‘wachten’ betekent. Al meer dan een jaar wordt er mondiaal uitgekeken naar terugkomst van het ‘normale’.

Christenen wachten al 2000 jaar op die Ene die zo duidelijk beloofd heeft terug te komen. In de christelijke traditie bevinden we ons elk jaar weer in die wachtstand tussen Pasen en Pinksteren. Je blikt terug naar wat is geweest en je kijkt reikhalzend vooruit. Ik vind het zelf altijd een bijzondere tijd, omdat de natuur in haar voorjaarsstand haast schreeuwt: die mooie tijd, hij komt eraan, hoor! Dat maakt me klein en stemt tot contemplatie. Hoe is mijn wachthouding?

Voor velen is wachten verschrikkelijk. Eén van de vele vrouwen die we het afgelopen jaar begeleidden, moest zó lang wachten tot ze met een opleiding kon beginnen. Nu is het gelukkig zo ver en zien we haar opbloeien. “I’m so exciteful ”, zegt ze elke keer. Ik zou het niet eens durven corrigeren, zó oprecht blij is ze met de verandering in haar leven.

Deze maand mogen we bij De Haven ons nieuwe kantoor betrekken en daar zijn we maar wát dankbaar voor. Hoopvol zien we uit naar de vele tranen van vrouwen die in dit kantoor zullen vloeien, en naar de vele lachsalvo’s die zullen klinken. Dat klinkt misschien raar. Maar het herstel en de empowerment van die éne, daar is het ons om te doen en daar horen tranen bij. Dus u begrijpt: wij kunnen eigenlijk niet langer wachten.