“Ik zat dag en nacht in dat kleine kamertje.”

Ana groeide op in Santo Domingo. Het was geen makkelijke tijd, met veel armoede. Zij raakte op haar veertiende zwanger. Ze was gek op haar dochtertje, en genoot zo van haar. Tot die vreselijke dag, die ze nooit zal vergeten.

“Ik kwam thuis van school en ze was weg. Mijn moeder had haar ter adoptie afgestaan, en ik wist van niks. Ik was natuurlijk in alle staten, maar kon niks beginnen. Mijn dochter was van me afgenomen, en ik kon haar niet meer vinden. De band met mijn moeder is nooit meer hersteld. Mijn leven voelde verwoest en ik wilde weg.

Een aantal jaar later haalde een vriendin me over bij haar te komen wonen, in Nederland. Ze werkte in de Doubletstraat in Den Haag. Het zou veel verdienen, en ik was klaar met alle armoede. Ik wist wat het werk inhield, maar veel erger kon mijn leven niet worden, dacht ik.

“Mijn vriendin mocht in het kantoor van haar boekhouder slapen, maar waar kon ík heen?”

De eerste weken waren intens. Ik weet niet wat ik erger vond; de vele mannen die mij bezochten, of het feit dat alles vreemd was. Ik kende de omgeving niet en sprak geen Nederlands, zelfs geen Engels. Ik leunde op mijn vriendin. Toen moest zij plotseling haar huis uit. Zonder mijn weten had ze al een slaapplek geregeld in het kantoor van haar boekhouder. Maar waar kon ík heen?

Ik besloot in mijn peeskamer te blijven slapen. Ik begon dan heel vroeg met werken, en ging tot laat door. Het maakte me depressief. Ik kwam amper buiten; mijn leven speelde zich af in dat kleine kamertje. Maar ik had geen uitweg.

Op een avond kwamen twee vrouwen van De Haven langs. Mijn uitweg werd langzaam maar zeker zichtbaar. Ik stopte met mijn werk in de Doubletstraat, en kon een paar maanden bij een vrijwilliger van De Haven wonen. Vervolgens vond ik een kamer voor mezelf. Mijn rommelige en luidruchtige huisgenoten zorgden echter voor veel stress. Ik moest de keuken en badkamer delen, en had geen plek om echt tot rust te komen. Maar ik wist dat ik moest volhouden.

Gelukkig had mijn huisbaas na twee jaar een nieuwe woning voor mij. Ik heb nu alles voor mezelf, het is een fijne plek. Het voelt ook goed dat ik voor deze woning alles zelf geregeld heb, en De Haven daarin niet meer nodig had. Het maakt me trots, en het is een stapje richting een betere toekomst.

* Dit artikel is gebaseerd op feiten, en Ana is niet de persoon op de foto.