Column: Haar gezicht

Iedere week ontmoeten we vrouwen in ons veldwerk. We maken kennis tijdens korte gesprekken, of in ontmoetingen die veel indruk maken.

Door: Gerjan van den Heuvel

Deze week loop ik met een veldwerker door de Doubletstraat, één van de Haagse raamstraten. We delen stroopwafelharten met chocola uit aan de vrouwen omdat het de week van Valentijnsdag is. Bij het hart zit een kaartje met de tekst ‘Ik bewonder jou’. Sommige ogen beginnen te glimmen als we ze het cadeautje geven: “Oooh un Corazon!”.

Een vrouw kijkt verdrietig en wenkt ons. In de peeskamer doet ze de gordijnen dicht. Ze vertelt dat haar tante, die als een moeder voor haar was, is overleden. Ze laat een aantal foto’s zien. Daarna vertelt ze hoe ze vast zit in haar eigen situatie waar ze niet uit los kan komen. Ze spreekt de Nederlandse taal niet, en kan niet lezen. Ze weet de weg niet en moet dus altijd andere mensen betalen om haar thuis te brengen. De tranen stromen over haar wangen tijdens dit gesprek. Ze vertelt dat ze moe is en hoe uitzichtloos haar situatie is.

Dan vraagt ze of wij met haar willen bidden, want net als zoveel andere vrouwen uit Zuid-Amerika is ze christelijk. We leggen allebei een hand op haar schouder. In het Spaans bidt de veldwerker tot God om kracht en troost. Tijdens het gebed beginnen de tranen te stromen. Na het bidden kan de vrouw niet stoppen met huilen. Een paar minuten later, veegt ze haar tranen af. De uitgelopen make-up wordt weg gepoetst. De gordijnen gaan open. Ze moet weer aan het werk.

Ik zal het gezicht van deze vrouw niet snel vergeten. Het is fijn om te weten dat ze in contact is met één van de maatschappelijk werkers van De Haven die samen met haar kijkt hoe ze minder afhankelijk wordt van anderen en hoe zij een nieuwe toekomst kan opbouwen.

Ik wil haar verhaal vertellen. Met mijn woorden haar een gezicht geven voor anderen.